Źle mi jest. Bardzo źle. Żeby nie powiedzieć, że jest beznadziejnie. Rozkładają mnie negatywne myśli. Mam przepisaną ukochaną i umiłowaną hydroksyzynę zamulacza, niby na myśli-natręty, trzy razy dziennie, a po owym leku chce mi się spać przez całą dobę. Odczuwam na dodatek od niedawna niepokój. Z każdym dniem jest on coraz silniejszy. Tak, jakby coś mnie rozrywało od środka. Chcę sobie popłakać, ale nawet płakać się już nie da. Chyba popadam jeszcze w coraz większą depresję, co nawet dostrzegł D., gdy spotkał się ze mną ostatnim razem. Odstaw tę okropną hydroksyzynę! - wręcz wykrzykiwał, widząc, jak przysypiam na spotkaniu, przymykając oczy i patrząc w jego stronę mętnym wzrokiem. Nie mogę odstawić. Niestety należę do gatunku ludzi posłusznych, którzy słuchają się lekarzy i nie odstawiają leków bez porozumienia się z nimi. A na tym leku jest mi naprawdę okropnie ciężko i wszyscy to widzą. Chce mi się spać - powtarzam od prawie tygodnia, ziewając ze zrezygnowaną miną. Odczuwam bezsens życia, mogłabym całe je przeleżeć lub przespać. Każdy dzień jest dla mnie pełen marazmu i bylejakości, do stopnia tak ogromnego, że aż w ogóle nie chce mi się wstawać z łóżka. Nazwa tego bloga - anhedonia - jest nazwą niezwykle adekwatną do odczuwanego aktualnie przeze mnie stanu. Ciężko jest mi odczuwać jakąkolwiek przyjemność z wykonywanych czynności, nawet rozmowy ze znajomymi średnio mnie cieszą. Nie mam ochoty z nikim pisać ani rozmawiać i staram się tego unikać. Można powiedzieć, że zamknęłam się w sobie jeszcze bardziej, niż wydawało mi się to możliwe.
Najgorsze chyba jest to, że zostałam z tymi negatywnymi myślami sama, bo boję się komukolwiek o tym powiedzieć, więc tak sobie stukam tutaj na blogu, bo gdzieś trzeba to wyrzucić. Przez chwilę nawet myślałam nad szpitalem, ale ostatecznie stwierdziłam, że to bez sensu, bo 23. maja i tak mam wizytę lekarską. Z drugiej natomiast strony czuję się tak źle, że nawet boję się zostać sama w domu.
schizofreniczno-depresyjne piekiełko
\ a g o n i a \
